Eén van de grootste en kwalijkste leugens in het leven, is dat je overal een antwoord op zou moeten hebben, of kunnen hebben.
Ik heb jaren in het onderwijs gezeten, en ik weet nog hoe ik door de grond wilde zakken de eerste keer dat ik als stagiair van een brugklasser een vraag kreeg waar ik geen antwoord op had.
Ik zou willen dat ik kon vertellen dat ik eerlijk zei: ‘Ik weet het niet, weet iemand anders het misschien? En anders zoek ik het vanavond op.’
Wat was dat prachtig geweest, als ik had laten zien: ik weet ook niet alles, soms weet jij misschien meer dan ik, of weten we het allemaal niet, en dan proberen we samen een antwoord te vinden. ‘
Maar dat deed ik niet.
Ik was 24, onzeker, en grootgebracht met het idee: op elke vraag is een (juist) antwoord, en een volwassene, een docent, een autoriteit, moet alles weten. De volwassenen om mij heen deden krampachtig hun best om dat beeld van zichzelf in stand te houden. En dus ik ook. Ik verzon een antwoord. Een antwoord dat niet klopte – want ik wist het helemaal niet.
Ze zijn er vast later achter gekomen dat wat ik zei niet waar was. Maar liever dat, dan ter plekke toegeven dat ik iets niet wist. Dan mijn onzekerheid, mijn kwetsbaarheid laten zien.
Ruim 25 jaar later, weet ik dat er heel weinig te weten valt.
En toch zie ik vakgenoten – hele bekende, hele grote – op podia staan en pretenderen dat ze ‘het’ weten. Dat ze het antwoord hebben, en dat jij arme sukkel dat kunt kopen, voor een paar duizend dollar. Spirituele leraren, business coaches, politici – allemaal proberen ze ons, nog steeds, wijs te maken dat er ultieme antwoorden en oplossingen zijn, en dat als we maar in hen investeren of op hen stemmen, alles goed zal komen. En dan ook nog, liefst, in zeer korte tijd. Een weekend, bijvoorbeeld.
Trap er niet in!
Wat wél waar is, is dat onze geest graag wil gelóven dat het ultieme antwoord bestaat, de totaaloplossing, de verlossing, de verlossér. Onze geest heeft het graag overzichtelijk, begrijpelijk, duidelijk, veilig. En snel.
Onzekerheid, ongewisheid – daar kan ze maar moeilijk mee omgaan.
En dat gekoppeld aan de overtuiging die velen van ons koesteren, dat we zélf niet in staat zijn om het goed te doen of te weten. We zijn te onbetekenend, te onmachtig – simpelweg niet goed genoeg. Die schreeuwerd op dat podium met al zijn geld, zijn team, en zijn boeken zal het vast wel beter weten.
En dus is het nog steeds niet zo heel moeilijk om (heel veel) geld te verdienen met de boodschap: ik heb het antwoord, kijk maar hoe ik de zaakjes op orde heb in mijn leven, dat kun jij ook, als je je geld op mijn rekening stort.
Dus waar denk je dat de verlossing ligt? In de opgeklopte, duur verkochte instant oplossingen van goeroe’s? Die advocatenteams hebben om de sporen van hun missers uit te wissen en al hun kwetsbare momenten zorgvuldig uit de media weten te houden?
Of in het omarmen van je kwetsbaarheid en het leren uithouden met niet weten? Het leren vertrouwen dat er het leven zelf onze ‘verlosser’ is, dat de antwoorden en oplossingen zich ontvouwen als we de moed hebben naar binnen te luisteren, naar de boodschappen van de ziel, en de volgende stap te zetten? Elke dag weer op te staan en present te zijn voor wat zich aandient, het avontuur weer aan te gaan, weer onderuit durven te gaan, het stof van de knieën te kloppen, de tranen af te vegen en met een dapper lachje te fluisteren: ‘Ik probeer het gewoon nog een keer’.
In de mindfulnesstraining die ik op het moment geef, is 80% van de deelnemers jonger dan 35. Het breekt mijn hart dat zoveel jonge mensen al op het randje van een burnout zweven. Verpletterd worden door onze prestatiemaatschappij, de leugen van de onkwetsbaarheid, de stressbestendigheid, de alleskunnerij, de maakbaarheid.
Ja, ik kan mensen leren anders met stress om te gaan. Maar dat is bij lange na niet genoeg als er niet iets wezenlijks verandert in hoe we met elkaar en met de wereld omgaan.
Onze wereld heeft mensen nodig die kwetsbaar durven te zijn. Die hun hart en ziel durven laten spreken. Die durven te zeggen: zo gaat het niet, en zo ga ik het ook niet meer doen.
Ik heb een ander voorstel. Een menselijker voorstel. Een bezieldere manier.
Ik wil het leven op mijn manier doen. Met hart en ziel.
Vrouwen die zo willen leven, spreek ik graag.
Voor jou nam ik een video op.
(en de rest van de informatie vind je hier)
