Een vrouw met wie ik werk had in de afgelopen weken doorbraak na doorbraak.
Ze had het zelf amper in de gaten, omdat ze zich vooral ziek voelde. Dat kwam ineens opzetten en vloerde haar even.
Luisterend naar alles wat ze me over de voorbije weken vertelde, zag ik vooral vooruitgang.
Dat lijf, dat had ze een beetje verwaarloosd. Hoe ze daarnaar moest luisteren wist ze niet zo goed. Daarom werd er even fiks op de rem getrapt. Geen ontkomen aan.
Het was allemaal prima aan te pakken met een korte pillenkuur en een paar lifestyle wijzigingen.
En: beter luisteren. Hoe, dat snapt ze nu ook.
Ze kwam bij mij, zoals zovelen, omdat haar leven niet ‘van haar’ voelde.
Nu, na een paar maanden samenwerken, zie ik haar opbloeien.
Ze kan voelen wat haar echte verlangens zijn. En het contrast voelen met alle keren dat ze genoegen nam, zich schikte, omdat ze dacht dat ze geen recht had op meer.
Ze maakt ruimte voor zichzelf, voor wat ze echt wil, en leert nee te zeggen of te begrenzen waar dat nodig is.
De veranderingen lijken magisch. De eerste weken lijkt er weinig te gebeuren. Wat pijn doet lijkt alleen maar meer te gaan knellen. Daar waar geen uitweg lijkt, gaat het er alleen maar hopelozer uitzien. Het grootste verlangen lijkt onvervulbaar, omdat ze het zelf elke keer saboteert.
Maar de nacht is altijd het donkerst voor de ochtend aanbreekt. Een wond die aan het helen is, gaat vreselijk jeuken. Een kwetsuur die bont en blauw ziet, is juist goed aan het herstellen.
Als we last hebben van onze psyche, hebben we talloze manieren om de aandacht daar vanaf te leiden, zodat we het niet zo erg hoeven te voelen. Om iets te veranderen, zit dáár de eerste opdracht: het aandacht geven. Dan lijkt het eerst alleen maar erger te worden.
Lijkt.
Maar de waarheid is, dat we nu ophouden met de aandacht er van af te leiden. Zo kunnen we uitzoeken hoe het zit, hoe het ontstaan is, wat het in stand houdt, en wat het nodig heeft om te transformeren.
Dat is een zure appel waar we even doorheen moeten.
De opbrengst komt, met een beetje geduld.
Daarom spreken we van processen, en processen hebben hun tijd nodig. En dat is ook waarom ik je wil stimuleren te overwegen naar, bijvoorbeeld, een psychosociaal therapeut (of ander soort vrijgevestigd therapeut) te gaan als je dit soort hulp wilt. Iemand bij wie je niet op een wachtlijst gaat, en die de tijd voor je kan nemen. Met aanvullende verzekering kun je bovendien een deel vergoed krijgen.
Een vrijblijvend kennismakingsgesprek kun je hier aanvragen.
