Hoe moet je eigenlijk leven….
Drastische keuzes maken? Of bij je besluiten blijven?
Toen ik 33 was, ging ik weg bij mijn partner.
Ik begreep niet goed waarom – het was een lieverd – ik wist alleen maar dat ik weg moest.
Het aloude cliché: om mezelf te vinden.
Inmiddels weet ik dat ‘mezelf’ niet een vaststaand concept is, maar vloeibaar en veranderbaar.
Maar er was nog iets anders aan de hand.
Ik was het volwassen leven ingestapt zonder het flauwste benul wie ik was of wat ik wilde.
Alleen, dat had ik niet in de gaten.
Dus ik dacht dat hoe mijn ouders en andere voorbeeldvolwassenen het deden en mij hadden ingefluisterd – dat dat was hoe ik het ook wilde.
Bleek helemaal niet zo te zijn.
Maar daar kwam ik pas achter toen ik er al middenin zat.
Ik stapte er uit . Dat klinkt stoer en makkelijk, maar dat was het helemaal niet.
Ik heb er jaren over gedaan en het deed heel veel pijn en ging met schuld en schaamte gepaard.
De meesten van ons hebben van jongs af aan geleerd NIET onszelf te zijn.
We werden geprezen om bepaald gedrag, en afgekeurd om ander gedrag.
Weinig ouders verstaan de kunst om hun kind hoe dan ook het gevoel te geven dat het helemaal goed is zoals het is.
Er is altijd wel ergens een gevoel ontstaan dat we op één of andere manier niet o.k. zijn. Daar waar we afgekeurd werden, hebben we ons aangepast. Daar is strategisch gedrag ontstaan. Je bent gaan pleasen.
Wat voorbeelden:
• Je kleiner maken dan je bent
• Niet boos worden, maar inslikken
• Niet huilen, maar inslikken
• Niet zeggen wat je echt vindt, maar naar de mond praten
• Je gemakkelijk schikken naar de omstandigheden, zonder je af te vragen of dit echt is wat jij wil
• Je keuzes af laten hangen van wat een ander prettig vindt
• Je er op voor laten staan dat je ‘flexibel’ bent (ikke!)
• Kastanjes voor je naasten en collega’s uit het vuur halen en daar je eigenwaarde aan ontlenen
• Je per definitie verontschuldigen of verantwoorden als er een conflict is of dreigt
• Je kritiek hoe dan ook aantrekken: jij zult wel iets verkeerd doen of te leren hebben
Affijn, dit is maar een bloemlezing, je zult er vast een paar herkennen. Je hebt geleerd om dit prijzenswaardig gedrag te vinden, en bent het misschien zelfs als een onvervreemdbare eigenschap van jezelf gaan zien.
Maar de waarheid is: het is STRATEGISCH gedrag, bedoeld om niet afgewezen te worden.
Jouw authentieke gedrag zou er anders uit zien.
En daarom knaagt het. Daarom zit er onuitgesproken woeden. Of onrust. Of weggestopt verdriet.
Er is een vrij kind, een onbeschaamde wilde vrouw, die hele andere dingen wil.
Die lak zou willen hebben aan alles.
Die zich misschien hier en daar los maakt uit de verstikkende mal waar ze zich onbewust in heeft gemanoeuvreerd, maar nooit helemáál los durft te gaan, en zeker niet zonder schuldgevoel.
Maar ten koste van wat?
Wat verstop je, wat houd je klein, wat ziet en ervaart de wereld niet van jou?
Waarmee je niet je eigen levenskern en –vreugde te kort doet, maar ook diezelfde wereld?
Slaak je een zucht van herkenning en frustratie: niet getreurd.
Want dit kunnen we samen aanpakken.
Je hoeft misschien helemaal niet vreselijk drastisch het roer om te gooien (al sluit ik niks uit ;-). Maar je kunt je authentieke stem, je ware aard onder dat strategische gedrag uitgraven en weer laten stralen.
Ga 13 – 19 oktober met me mee naar Zuid-Frankrijk.
Met een klein groepje superleuke vrouwelijke professionals, die allemaal dit willen.
Naar hun eigen stem luisteren, en met hun eigen stem spreken.
Hun eigen ruimte creëren en innemen.
Zonder scrupules.
In alle rust en met het volste vertrouwen.
Hier vind je alle info.
Kun je die week niet?
We kunnen ook 1-op-1 werken.
