Ken je die periodes in je leven, dat je om je heen kijkt en niets dan chaos en conflicten ziet? En dan heb ik het nog niet eens over de krant en het journaal. Nee, nog dichterbij. Periodes dat jij niet bent waar je zijn wil. Je relaties niet lopen zoals je wil. Er is wrijving, onbegrip, het schuurt. Je werk kost moeite, of de sfeer is er onaangenaam, of je hebt geen werk, of je voelt dat je niet op je plek zit.

Reken maar dat ik die periodes gekend heb. Dat ik om me heen keek en dacht: How did I get here? En vooral ook: hoe kom ik hier weg?? Relaties waar ik intens ongelukkig in was. Een baan waar ik chronische stress van had, op mijn tenen liep en niet durfde te zeggen wat er werkelijk in me om ging, wat ik werkelijk vond en wilde.

Ik beschuldigde en verdedigde. Zij waren moeilijk, of oneerlijk, of dominant. De organisatie werkte deze situatie in de hand met waardeloos beleid. En ‘ze’ hadden me niet eerlijk verteld waar ik in zou stappen.
Ik zocht de oorzaken en oplossingen buiten me. ‘Zij’ moesten veranderen. ‘Het’ moest veranderen.

Op andere momenten koos ik voor keiharde oordelen over mezelf: ik kon dit niet, ik functioneerde niet. Dat was ook zo, maar de reden daarvan was een andere dan ik dacht. Ik functioneerde niet – niet omdat ik incompetent was, maar omdat ik niet afgestemd was op mijn eigen ziel.
Om terug te komen bij de vraag How did I get here? Door eigen vrije keuze. Niemand had me gillend en trappelend binnengesleept. Ik had ‘ja’ tegen iets gezegd. De chaos en conflicten die ik buiten me zag, hielden me een spiegel voor.

Wat ‘ze’ me niet verteld hadden, had ik maanden van tevoren allang aangevoeld. Mijn voelsprieten hadden de bad vibes allang opgepikt. En ik had ze stelselmatig genegeerd. Waarom? Redelijke argumenten. Salaris, netwerk, veiligheid, goedkeuring van buiten. Mijn intuïtie had me iets anders verteld, en ik luisterde niet. Ikzelf had voor chaos en conflict gezorgd. Ik had me vervreemd van mijn innerlijke wijsheid. Mijn voelsprieten waren prima naar buiten gericht, maar veel te weinig naar binnen.
En eenmaal in de (chronische) stress, wordt het al maar moeilijker die fluisterstem nog te horen, laat staan hem te volgen.

Je kent het vast. De omstandigheden zijn naar. Mijn partner, mijn baas, mijn dochter, mijn ex, mijn werkbelasting, mijn hele leven: te zwaar, te complex, te onvoorspelbaar, teveel conflicten, teveel chaos. How did I get here? En hoe kom ik weg?

Tsja, hoe ben je daar gekomen? Per ongeluk? Zo lijkt het, dat weet ik. Maar je bent onderdeel van je omstandigheden. Jouw overtuigingen, jouw verwachtingen, jouw keuzes, jouw gedachten, jouw emoties en jouw acties maken deel uit van dat wat nu je leven is.
Waar ben je op afgestemd? Op de stem van je angst, je overtuigingen, je egopatronen? Of de stem van je intuïtie, je innerlijke wijsheid? Voelen jouw voelsprieten wel naar binnen?

Waar zie je chaos of conflict in je leven? Welke spiegel houdt het je voor?

Laat het me weten!