Er is veel dat ik niet weet.
Hoe de motor van mijn auto werkt. Of hoe je een wond moet hechten. Ik weet niet precies hoe je de belastingaangifte moet invullen, en niet hoe je wiskundige vraagstukken moet oplossen.

Ik zit er niet mee dat ik dat niet weet. Ik weet aan wie ik het kan vragen, en het kunnen repareren van auto’s of een wiskundesom oplossen horen niet bij mijn idee van mijn perfecte zelf.

Veel moeilijker wordt het, wanneer ik dingen niet weet waarvan ik vind dat ik ze zou moeten weten.
Als partner moet ik altijd weten wat mijn liefste leuk vindt. Als vriendin moet ik mijn vriendinnen perfect aanvoelen en kunnen troosten als ze het nodig hebben.
Als coach en trainer moet ik altijd weten wat mijn klant nodig heeft. Als ondernemer moet ik altijd weten wat mijn core message en mijn ideale klant en mijn productaanbod moeten zijn en hoe ik dat in de markt moet zetten.

De waarheid is: dat weet ik soms niet.

Ik weet het soms niet.

En soms weet ik het niet ‘even niet’, maar een hele tijd niet.
Zoals een jaar of 15 geleden, toen ik uit mijn langdurende relatie was gestapt en ik een reeks ongelukkige liefdes aan elkaar reeg. Het zou vijf jaar duren voor ik het patroon zag, ik de onderliggende overtuigingen kon blootleggen en een andere keus kon maken. Voor de liefde waar ik nu al bijna tien jaar mee ben.

Of nu, na een maand of 3 fulltime ondernemen. Ik merk dat ik in een transitie zit. Wat ik was en deed als ondernemer (mindfulnesstrainer en coach) is aan het transformeren. Business coaches die zeggen dat je een elevator pitch moet hebben en in één vloeiende zin moet kunnen zeggen wat je doet voor wie zoeken het maar even uit.
Het rolt er nu even niet uit.
Ja, ik coach en train. Ja, mindfulness is een tool dat ik inzet. Ja, ik werk vooral met vrouwelijke professionals tussen de 35 – 55. Maar die kale feiten vertellen heel, heel weinig over wat ik werkelijk doe, de transformatie waar ik op diep niveau aan bijdraag. Ik groei en verander en dus verandert mijn business mee – en ik voel dat dit tijd vraagt.
Hoeveel?
Dat weet ik niet.

Niet weten staat in onze maatschappij niet hoog aangeschreven. Op school leren we weten. Je luistert, je leest, je stampt, je onthoudt, je weet. Als je het niet weet heb je niet goed opgelet of ben je misschien gewoon een beetje dom.
Als er een probleem is, zoek je naar de oplossing en los je het op. Als je het niet weet, dán heb je pas een probleem. En dat is dan mooi je eigen stomme schuld.

Maar hoe harder je jezelf onder druk zet om het te weten, hoe minder dicht je bij het antwoord komt. Klopt?

Weet je, soms VALT er even niks te weten.

De korte route van vraag naar oplossing is een typisch ratio-ding. Hoe kom ik van A naar B.
Heel veel dingen in het leven lopen niet via die route. Relatievragen. Vragen rond belangrijke keuzes in je leven. Vragen over je roeping, je bestemming.

Oh ja zeker, als je ratio een gat ziet tussen de huidige situatie en de gewenste situatie (probleem en oplossing), gaat die heel hard aan het werk voor een oplossing.
Dit noemen we piekeren, over-analyseren.
Wakker liggen en er niet uit komen.

Je vergeet dan raad te vragen op de plek waar je werkelijke wijsheid vandaan komt.
Je hart, je ziel.

Die plek, die innerlijke wijsheid, is niet van de instant oplossingen. Niet van ‘Als A dan C, via B’.

De ziel fluistert en is verlegen. Als je er een te fel licht op schijnt, zwijgt zij.
De ziel kent seizoenen. De winter van de ziel (en die kan veel korter maar ook veel langer zijn dan de metereologische winter) is een tijd van naar binnen keren, reflectie, bezinning, klaar maken voor de volgende groeiperiode.
Dan valt er even niets te ‘weten’.
Dan heb je te luisteren. Te zijn. Te wachten. Te vertrouwen.

Niet dat er dan niets gebeurt! Niet dat je dan niets kunt doen!
Je kunt aanwezig zijn. Ruimte maken. Luisteren. Voeden.

Soms heb je het uit te houden met niet weten. Weet dat het oké is, zelfs nodig, om het even niet te weten. Geef jezelf toestemming om het niet te weten. In het besef dat ‘nu niet weten’ niet betekent: ‘nooit weten’.
En ondertussen luister je. Naar je ziel.
Dat kan alleen als je af en toe stil kunt zijn. Je de schreeuwerige stemmen van de ratio wat naar de achtergrond kunt laten verdwijnen. Je je denkgeest wat minder serieus neemt.
Je je intuïtie ruim baan geeft.

Dat is wat ik nu doe. Luisteren. Elke morgen, zo’n 20 minuten – in meditatie. En daarna schrijf ik. Alles wat er maar in me opkomt. Ik sta vaak versteld van wat ik allemaal opschrijf. Geleidelijk aan ontvouwt zich het vervolg van mijn pad.

Wat weet jij nu niet? Hoe hou jij het uit met niet weten? Laat het me weten!